Ludzie czesto pytaja mnie: "Skad wziela sie gra DozoR?", i prosza, aby opowiedziec historie jej powstania. Opowiadajac ja wxiaz myslalem o tym, ze tak naprawde nie ma zadnej historii. Wszystko dopiero sie zaczyna i rozwija w szybkim tempie, historia jest pisana wlasnie teraz. Piszemy ja wspolnie z tymi, ktorzy zadaja to pytanie; wspolnie z tymi, ktorzy uczestnicza w grze. Wspolnie.
Liczba pytajacych rosla, i zrozumielismy, ze nalezy te historie opublikowac na stronie. Lecz caly wolny czas przeznaczalismy na rozwoj projektu, na odkrywanie nowych miast, na przebywanie ze swoimi partnerami, wiec napisanie tej historii ciagle odkladalismy na pozniej. Niedlugo minie dwa i pol roku od momentu powstania projektu, i dopiero dzisiaj mozna stwierdzic, ze taka historia naprawde istnieje.

Pomysl pojawil sie jeszcze w 2003 roku, kiedy natrafilem w Internecie na projekt gry "Охота" („Polowanie”). Ktory, jak sie pozniej okazalo, takze zostal stworzony na podstawie gry "Схватка" („Starcie”). Wowczas bylem wrecz zachwycony tym pomyslem i na szczescie o nim zapomnialem. Po roku natknalem sie na gre "Схватка" i napisalem do kierownictwa projektu z propozycja zorganizowania gry w Pradze, gdzie wtedy studiowalem. Przedstawione warunki absolutnie mnie nie zadowalaly, poniewaz za niewiarygodnie wysoka kwote, ktora musialbym od razu wylozyc, otrzymalbym tylko strone i oprogramowanie do tworzenia gier. Nie obiecano mi ani pomocy w odkryciu miasta, ani wyjasnien, co i jak trzeba bedzie zrobic, ani tez konsultacji dotyczacych pojawiajacych sie sytuacji. Wlasnie wtedy po raz pierwszy zaczalem myslec o tym projekcie. Postawilem krzyzyk na grze "Схватка".
W 2005 roku przeprowadzilem sie do Sankt Petersburga i przypomnialem sobie o dawno zapomnianym pomysle organizacji gry. Poniewaz jeszcze dobrze pamietalem, ze gra "Схватка" wymaga duzo pieniedzy, a w zamian nie przynosi adekwatnych korzysci, postanowilem stworzyc wlasny projekt, oparty na zupelnie innych zasadach: jej glownym zalozeniem jest wsparcie i pomoc ze strony organizatorow.

Wypisalismy okolo trzydziestu nazw, ktore moglibysmy nadac projektowi i w efekcie stanelo na nazwie "DozoR". Poczatkowo kojarzyla mi sie z zolnierzami strazy granicznej, straznicami, dawka adrenaliny i noca. Wzbudzalo ono we mnie emocje. Wyobrazcie sobie, jak to brzmi: "Pojsc na patrol" Jak piesn, ktora od razu budzi w czlowieku mnostwo emocji. Jezeli ktos znajduje sie na patrolu, oznacza to, ze jest on przygotowany, wie gdzie isc, wie, ze czekaja na niego niespodzianki i nowe wrazenia.

11 czerwca 2005 roku, i wlasnie ten dzien uznajemy za dzien powstania gry DozoR.
Wyraznie pamietam te chwile, gdy wchodzilem na dach domu i zadzwonila do mnie druzyna, ktora chciala zagrac w te sama pierwsza gre. Zabawny widok: na wysokosci czwartego pietra wisi sobie facet i rozmawia przez telefon. :)
Nie zapomne swojego podekscytowania na pierwszym briefingu, gdy tlumaczylem zasady gry;
i gdy przygotowywalem zadania;
jak moglbym zapomniec swoj niepokoj nastepnego poranka: spodobalo sie, czy nie?

Do dzisiaj mam przed soba taki oto obraz: wstaje slonce nad Petersburgiem i 8 druzyn czeka na ogloszenie wynikow. Wchodze na podwyzszenie, aby oglosic wyniki i widze przed soba graczy, ktorzy az pala sie do gry i krzycza: "Chcemy wiecej!!!"

Po miesiacu, 9 lipca, odbyla sie pierwsza gra w Kazaniu, i znowu identyczne podekscytowanie. Tyle ze musialem jeszcze przekazac organizatorowi, Iskanderowi, cala swoja wiedze. Informacje dotyczace zasad i wartosci gry. Wlasnie wtedy powstal grunt tej gry, ktora istnieje az do dzisiaj. Przeciez wartosci, ktorym holduje organizator przenosza sie na wszystkie nastepne gry w miescie, a co za tym idzie, na graczy. Wtedy uswiadomilem sobie, ze nalezy sie skupic przede wszystkim na dobrych i blyskotliwych ludziach. Mialem dwa wyjscia: skupic sie na oprogramowaniu i na stronie, albo skupic sie na ludziach. Dwa lata temujak i teraz uwazam, ze najwazniejsi sa ludzie.

To bylo pod koniec wrzesnia - miasto Togliatti... Przed wyjazdem z Moskwy spotkalem sie z przyjaciolmi. Zagadalismy sie i spoznilem sie na pociag. Wtedy jeszcze slabo orientowalem sie w terenie i nie widzialem innej mozliwosci, jak tylko pojechac taksowka w pogodni za pociagiem. Dalem taksowkarzowi praktycznie wszystkie pieniadze, ktore wtedy ze soba mialem - 1500 - aby tylko dogonil pociag w Riazaniu. Mimo szybkiej jazdy, nie udalo nam sie dogonic pociagu, poniewaz byl piatek, a droga z Moskwy byla jednym nieprzerwanym korkiem. Zostalo mi tylko okolo 300 rubli, a doskonale wiedzialem, ze w Togliatti czekaja na mnie druzyny, ktorym obiecalem gre. Nie pozostalo mi nic innego, jak tylko lapac okazje. Podjechalem stopem i zostalo mi juz tylko 30 kilometrow do Pienzy. Tam nastepne kilka godzin czekania na okazje, poniewaz w nocy droga byla opustoszala. Potem jeszcze tylko autobusem z Pienzy do Togliatti. Po raz kolejny gra wzbudzila autentyczny zachwyt wsrod graczy.